ေစာလဂြန္းအိန္
လဂြန္းအိန္သည္ သုရ
ွင္ရာဇာဓိရာဇ္၏ အားထားရေသာ သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သုရွင္သည္ ကုိယ္တုိင္ စစ္သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္အျပင္ သူရဲေကာင္းတုိ႔ကုိလည္း အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏုိး တန္ဖုိးထားေလသည္။ လဂြန္းအိန္သည္လည္း သူရဲေကာင္းပီပီ ဘုရင္သစၥာေတာ္ကုိ အသက္ေပး၍ ထမ္းရြက္သူ ျဖစ္သည္။ လဂြန္းအိမ္၏ ငယ္နာမည္မွာ မသလုံ ျဖစ္သည္။ တုိက္ကုလားျမဳိ႔ကုိ စားရၿပီး လဂြန္းအိန္ ဟူေသာဘြဲ႕ ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံရသည္။ အဓိပၸါယ္မွာ သိၾကားမင္း ကဲ့သုိ႔ စြမ္းသူ ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ေခါင္ငါးဆက္ အိမ္ၾကီးကုိ ပုိင္ဆုိင္ရၿပီးေနာက္ လဂြန္းအိန္သည္ ပုိမုိထင္ရွား လာသည္။
လဂြန္းအိန္က သက္ဦးဆံပုိင္ဘုရင္ သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္ကုိ အခ်စ္စမ္းပုံမွာ မထိတ္သာ မလန္႔သာရွိ လွသည္။ ရာဇာဓိရာဇ္၏ သူရဲေကာင္းတုိ႔ အေပၚထားေသာ စိတ္သည္လည္း ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။
သကၠရာဇ္ ၇၅၀ ခုႏွစ္တြင္ ေျမာင္းျမစား ေလာက္ဖ်ားႏွင့္ ဒလစား မညီကံေကာင္း(ရာဇာဓိရာဇ္ ၏ အေမတူ၊အေဖကြဲ ေနာင္ေတာ္)တုိ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ရာဇာဓိရာဇ္ကုိ ပုန္ကန္ရန္ ၾကံစည္ၾကသည္။ ဒလစား မညီကံေကာင္းကုိ ရာဇာဓိရာဇ္က ေခ်မႈန္းႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ေျမာင္းျမစား ေလာက္ဖ်ားက အင္အားေကာင္းေကာင္းႏွင့္ အန္တုေနခဲ့သည္။ ထုိေၾကာင့္ ေလာက္ဖ်ားကုိ စစ္ကူေပးေနေသာ ပုသိမ္သုိ႔ ခ်ီတက္တုိက္ခုိက္ ခဲ့သည္။ တုိက္ပြဲမွာ အလြန္ျပင္းထန္ေလသည္ သုရွင္၏ အမတ္ရာဇမႏု(မင္းကံစီ)လည္း ဆင္ထက္မွာ ပင္ ေသနတ္မွန္၍ က်ဆုံးခဲ့သည္။ပုသိမ္ကို ေစာင့္သူမ်ားမွာ အျခားသူမ်ားအဟုတ္ေပ။ေျမာင္းျမစား ေလာက္ဖ်ား၏ သားႏွစ္ဦးျဖစ္သည့္ ေလာက္သိန္ ႏွင့္ ေလာက္ရိုန္ တို႔ျဖစ္သည္။
သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္က လက္႐ုံးသူရဲေကာင္း လဂြန္းအိန္ကုိ ပုသိမ္ေရတပ္အား ေဒါင္းေပါင္းလုလင္မွ ေရေၾကာင္းတုိက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲရန္ အမိန္႔ေတာ္ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ တုိက္ပြဲမွာ ၾကမ္းတမ္းမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူရွင္က လဂြန္းအိန္ စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြ ေစရန္ အစီအစဥ္ တစ္ခုလုပ္ခဲ့သည္။ ၄င္းမွာ သုရွင္၏ မိဖုရားေခါင္ၾကီး ဒလသုဒၶမာယာ(ရွင္ေစာပု၏ မယ္ေတာ္)ကုိ လဂြန္းအိန္ထံသုိ႔ ကြမ္းဆက္ေစျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္တစ္ေယာက္ထံ မိဖုရားကုိ ဘုရင္သုံးသည့္ ကြမ္းအစ္ႏွင့္အတူ ကြမ္းဆက္ေစျခင္း ဆုိသည္မွာ အလြန္ၾကီးျမတ္ေသာ ခ်ီးေျမွာက္မႈျဖစ္သည္။
သူရဲေကာင္းၾကီး လဂြန္းအိန္ကေတာ့ မိဖုရားထံက ကြမ္းကုိစားၿပီး တပ္စခန္းသုိ႔ ျပန္ေလသည္။ တပ္စခန္းကုိ ေရာက္ၿပီး လဂြန္းအိန္က စဥ္းစားမိသည္မွာ သုရွင္က ငါ့ကုိ အစြမ္းကုန္ ခ်ီးေျမွာက္လုိက္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါစမ္းဦးမယ္။ သုရွင္က ငါ့ကုိတကယ္ ခ်စ္မခ်စ္ ခ်စ္ရင္လည္း ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္သလဲ ငါစမ္းဦးမယ္။ တကယ္ခ်စ္ရင္ ငါ့အသက္စြန္႔ၿပီး အမႈေတာ္ ထမ္းရြက္မယ္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေတြးၿပီး လဂြန္းအိမ္က တပည့္တစ္ေယာက္ကုိ `ငါ့ေမးရင္ ငါေနမေကာင္း ဘူးလုိ႔ ေျပာ´ ဟုမွာၾကားျပီး ေစာင္ေခါင္းၿမီးျခဳံ အိပ္ေနေလ၏။
မုိးေသာက္၍ စစ္ထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည့္ အခ်ိ္န္တြင္ အမတ္ဒိန္ႏွင့္ ဗုိလ္မင္းၾကီး သမိန္ျဗာဇၨ တုိ႔ တပ္ကုိ စစ္ၾကသည့္ အခါတြင္ တပ္ဦး၌ လဂြန္းအိန္ကုိ မေတြ႔ရေပ။ လဂြန္းအိန္ တပည့္တပ္သားကုိ ေမးသည့္အခါ ေနမေကာင္း၍ အိပ္ေနေၾကာင္း ေျဖသည္။ ထုိေၾကာင့္ ဗိုလ္မင္းၾကီးႏွင့္ အမတ္ဒိန္တုိ႔ လဂြန္းအိ္န္၏ ေလွထက္ အိပ္ခန္းသုိ႔ ၀င္ၾကည့္ၾကေလသည္။ ထုိအခါ လဂြန္းအိန္က `မေန႔ညက မိဖုရား ကၽြန္ေတာ့္ထံ ကြမ္းလာဆက္စဥ္ ရင္၀တ္ေတာ္ ေလ်ာက်ခဲ့တာ ေတြ႔ရၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္က မအိပ္ႏုိင္ မစားႏုိင္ ဂေယာက္ဂယက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ စစ္ထြက္လည္း ေသမယ္ ။ စစ္မထြက္လည္း ေသမယ္။ ေသမွာခ်င္း အတူတူ ကၽြန္ေတာ္ စစ္မထြက္ေတာ့ဘူး´ ဟုေလ်ာက္ ေလသည္။
အမတ္ဒိန္ႏွင့္ သမိန္ျဗာဇၨ တုိ႔က အမ်ဳိးမ်ဳိး ဆုံးမၾသ၀ါဒ ေပးၾကသည္။ ဆူပူလုိက္၊ အက်ဳိးအေၾကာင္း ရွင္းျပလုိက္ လုပ္ေသာ္လည္း လဂြန္းအိန္ နာမ၀င္ေခ်။ အမတ္ၾကီး ႏွစ္ဦးက ထပ္ဆုံးမသည္။ `စစ္ကာလမုိ႔ သုရွင္က မင္းကုိ မိဖုရား ေပးတယ္ပဲ ထားဦးေတာ့ စစ္ၿပီးတဲ့အခါ သုရွင္က တႏုံ႔ႏုံ႔ရွိမယ္။ ရွိေလတုိင္း မင္းအကုသုိလ္တက္မယ္ ၊ ေက်းဇူးရွင္ကုိ ေက်းစြပ္တဲ့ ယုတ္မာတဲ့အၾကံ မင္းၾကံရက္တယ္´ စသည္ျဖင့္ အမတ္ၾကီးက ေျပာျပေသာ္လည္း လဂြန္းအိန္က နားမ၀င္ပဲ ျပန္လည္ ေလ်ာက္ထားသည္မွာ `ဒါကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး သုရွင္၏ အစီအမံေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရတာ ၊ ေတာဆင္မထံ အာ႐ုံၿငိၿပီး မုန္ယစ္ေနတဲ့ ဆင္ေျပာင္ကုိ ဆင္ကဲက မထိန္းႏုိင္သလုိ ဦးရီးေတာ္တုိ႔ ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကုိ ထိန္းႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ထက္ေနၿပီးသား ဓါးကုိ သံေခ်းတက္၊ ပ်က္တုံးေစၿပီးမွ ဒီပ်က္တုံးဓါးနဲ႔ စစ္တုိက္မယ္တဲ့လား။ ဘယ္ေတာ့မွ စစ္ေအာင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ရန္သူ႔ကုိ ေအာင္ျမင္လုိလ်င္ ဓါးရွင္က သူဓါးကုိ ျပန္ထက္ေအာင္ေသြး၊ သံေခ်းေတြတုိက္၊ ဒီလုိလုပ္မွ ျဖစ္မယ္။ အခုေတာ့မရ ေတာ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ စစ္မထြက္ေတာ့ဘူး´ ဟု လဂြန္းအိမ္က ဘူးခံေနေလတာ့သည္။
အမတ္ၾကီး ႏွစ္ဦးကလည္း မင္းကုိငါတုိ႔ ဆုံးမတယ္ မင္းကမနာယူဘူး။ ခုလုိအထြတ္တက္ ေခ်ပေနတာေတြကို သုရွင္ထံ သံေတာ္ဦးတင္ ရမလား ဟုေမးသည့္အခါ လဂြန္း ဦးရီးတုိ႔ သေဘာအတုိင္း လုပ္ေဆာင္ပါေလ ဟု ဆုိေလသည္။ အမတ္ၾကီး ႏွစ္ေယာက္မွာ အလြန္အၾကပ္႐ုိက္ သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ အခ်ိန္ကလည္း မ႐ွိေတာ့ၿပီ ၊ ဆုတ္ဆုိင္းေနလုိ႔ မသင့္ေတာ္ ၊ အခ်ိန္ၾကာလ်င္ စစ္ေရးစစ္ရာ ပ်က္ေခ်ေတာ့မည္။ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္းကုိ အလုံးစုံ သံေတာ္ဦးတင္ၾကစုိ႔ ဟုဆုံးျဖစ္ကာ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္သုိ႔ ၀င္ၾကေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ `လဂြန္းအိန္ စစ္မထြက္ပါ အရွင္´ဟု ေလ်ာက္တင္ၿပီး ေရွ႕ဆက္ေျပာရန္ ေတာ္ေတာ္ အခက္ေတြ႔ေနၾကေလသည္။ သုရွင္က ဘာျဖစ္သလဲ ဘာေျပာသလဲ ေမးသည့္အခါ `ကၽြန္စဥ္းလဲ စကားကုိ မဆုိသာၿပီ´ ဟုဆုတ္ဆုိင္းဆုိင္း ျဖစ္ေနၾကျပန္သည္။ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္တစ္ပါး၏ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ထုိကဲ့သုိ႔ စကားမ်ဳိး ေျပာရန္မွာ အလြန္ခက္လွသည္။ အထူးသျဖင့္ ရာဇာဓိရာဇ္ ကဲ့သို႔ေသာ အမ်က္ၾကီးလွေသာ ဘုရင္ဆုိလ်င္ ပုိဆုိးသည္။ သုရွင္က ဆုိသာဆုိ ဟုေျပာေသာအခါမွ အေၾကာင္းစုံကုိ သံေတာ္ဦး တင္ၾကသည္။
အမတ္ၾကီးႏွစ္ဦးသည္ သုရွင္ခ်က္ခ်င္း ယမ္းပုံမီးက်ၿပီး လဂြန္းအိန္ကုိ သတ္ေစဟု အမိန္႔ခ်မည္ ထင္ေသာ္လည္း တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေလသည္။ ေလ်ာက္တင္ခ်က္ကုိ သုရွင္က ၾကားေသာအခါ ျပဳံးေတာ္မူေလသည္။ ထုိေနာက္ မိန္႔ေတာ္မူသည္မွာ `မိဖုရားကုိ ငါမႏွေျမာ၊ သင္းကုိသာ ငါႏွေျမာသည္´ ဟုမိန္႔၍ မိဖုရားကုိ အပါးေတာ္သုိ႔ ေခၚေစသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆက္လက္မိန္႔ေတာ္မူသည္မွာ `ငါတုိ႔ဘုရင္ေတြ ဆုိတာ သူရဲေကာင္းကုိလည္း ခ်စ္တာပဲ၊ မိဖုရားကုိလည္း ခ်စ္တာပဲ။ ဒီႏွစ္ျဖာ အနက္ မိဖုရားဆုိတာ ငါတုိ႔ အေဖာ္အဖက္ပဲ။ လူ႔ဘုံမွာ ငါတုိ႔အာ႐ုံျဖည့္ဖုိ႔နဲ႔ စိတ္ေပ်ာ္ရြင္ဖုိ႔၊ သူရဲေကာင္း က်ေတာ့ ရန္သူေတြကုိ တြန္းလွန္ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ အေဖာ္၊ ထီးျဖဴကုိ ေစာင့္ထိန္းသည့္ အေဖာ္၊ နတ္ျပည္ နိဗၺာန္သာသနာေတာ္ကုိ ငါတုိ႔ေဆာင္ႏုိင္ေစတဲ့ အေဖာ္၊ ငါတုိ႔တြက္ က်က္သေရ မဂၤလာ တန္ခုိးအာႏုေဘာ္ ျဖစ္ေစတဲ့ အေဖာ္။ မိဖုရားကုိ ႏွေျမာေနလုိ႔ မရဘူး၊ သူရဲေကာင္းကုိ ပုိခ်စ္ရမယ္ ၊ငါ့အေနနဲ႔ ဒလသုဒၶမာယာလုိ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ မိဖုရားမ်ဳိး ရွာရင္ တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ရမွာ မုခ်။ အခုလုိစစ္ပြဲကာလမွာ လဂြန္းအိန္လုိ သူရဲေကာင္းမ်ဳိး ရဖုိ႔ခက္သည္´ ဟုမိန္႔ၾကားၿပီး `ငါ့မိဖုရားကုိ ေကာင္းစြာ ျပဳျပင္မြမ္းမံလ်က္ ေရႊေလာင္းေတာ္ျဖင့္ လဂြန္းအိန္ထံ အျမန္ပုိ႔ေဆာင္ေစ´ ဟုအမိန္႔ေတာ္ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။မိဖုရားလည္း သုရွင္ေျခေထာက္ကိုဖက္ကာ ငိုယိုေတာင္းပန္ေသးသည္။
အမတ္ၾကီး ႏွစ္ဦးကလည္း မိဖုရားကုိ ပုိ႔ေဆာင္ေရးတာ၀န္ ယူရျပန္သည္။ ဒီမွာတြင္ သုရွင္က `လဂြန္းအိန္ ဆႏၵျပည့္၀ ေစဖုိ႔ မိဖုရားကုိ ငါပုိ႔ေပးလုိက္ၿပီ ၊ ဆႏၵျပည့္၀ရင္ စစ္ခ်ီမွာေအာင္ျမင္ေစဖုိ႔ ငါဆုေတာင္းလုိက္တယ္´ လုိ႔မွာလုိက္ေသးသည္။
မိဖုရားကုိ ပုိ႔လာၿပီဟု သတင္းၾကားသည္ႏွင့္ လဂြန္းအိန္က ကန္ေတာ့ပြဲ၊ ေရႊပန္း၊ ေငြပန္း၊ ဖေယာင္းတုိင္၊ ေပါက္ေပါက္ စသည္တုိ႔ကို ျပင္ဆင္ၿပီး အေ၀းကပင္ မိဖုရားကုိ လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ၿပီး ၊ အမတ္ၾကီးႏွစ္ေယာက္ ကုိလည္း ရွိခုိးကာ သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္ကုိ ရည္စူးၿပီး ေျပာသည္မွာ `တုိ႔သခင္၏ စိတ္ေတာ္ကုိသာ စမ္းသည္၊ ခ်စ္သနားေတာ္မူသည္မွာ မွန္သည္´။ထုိ႔ေနာက္ မိမိအျပစ္ကုိ ခြင့္လႊတ္ရန္ႏွင့္၊ ဦးရီးေတာ္တုိ႔က မိဖုရားကုိ ျပန္လည္ ေခၚေဆာင္သြားရန္ႏွင့္ ေက်းဇူးရွင္၏ စိတ္ေတာ္ကုိ သိရၿပီမုိ႔ `ဒီေလာက္စစ္ကုိ မဆုိထားဘိႏွင့္၊ ဒီထက္ၾကီးသည့္ စစ္ပဲျဖစ္ေစ၊ အသက္ေသသည္တုိင္ အမႈေတာ္ထမ္းရြက္ ေက်းဇူးဆပ္ပါ့မယ္လုိ႔ ေလ်ာက္ေပးၾကပါ´ ဟုအမာတ္ၾကီးႏွစ္ဦး ကုိမွာေလသည္။ ထုိေနာက္လဂြန္းအိန္က ခ်က္ခ်င္းပင္ စစ္္ေျမျပင္သုိ႔ ထြက္ေလသည္။
ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းေသာ ၎တုိက္ပြဲတြင္ လဂြန္းအိန္ စစ္ႏုိင္ၿပီး ေဒါင္းေပါင္းလုလင္ကုိ ရေလသည္။ ထုိစာတြင္ ဘုရင္ႏွင့္သူရဲေကာင္း၊ သခင္ႏွင့္ကၽြန္၊အခ်စ္စမ္းၾကပုံမွာ သည္းထိတ္စရာေကာင္းလွသည္။ သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္၏ စိတ္ေတာ္ သည္လည္း စံတင္ေလာက္သည္။ မကိုထိလ်င္ မႊန္ထူၿပီး မတရားအမိန္႔ေတာ္မ်ား ခ်မွတ္တတ္သည့္ ဘုရင္မ်ားထဲတြင္ သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္ မပါေခ်။ သုရွင္လက္ထက္တြင္ မြန္တုိ႔လက္႐ုံးအလြန္ ထြန္းေတာက္ခဲ့သည္။ စင္စစ္ သုရွင္သည္ သမုိင္းထဲတြင္ အလြန္အင္မတန္မွ ရွားပါးသည့္ဘုရင္ တစ္ပါးျဖစ္သည္။ သူရဲေကာင္းမ်ားကုိ မိမိဘုရင္နည္းတူ တန္းတူထား၍ ဆက္ဆံခဲ့သည္။ ေလာက္ဖ်ား၏ ကၽြန္ယုံေတာ္ႏွင္႔ပင္ စီးခ်င္းထိုးခဲ့သည္။ ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ေလာက္ဖ်ား၏သား ဗ်ည္းႏြဲ႔(မြန္မူ-မပစ္ႏြဲ႔)က ဓါးထုတ္မရခဲ့ေခ်။ သမုိ္င္းတြင္ ဘုရင္ႏွင့္ကၽြန္ စီးခ်င္းထုိးသည္ ဆုိသည္မွာ သုရွင္တစ္ပါးသာ ရွိသည္။ သုရွင္၏ သူရဲေကာင္းမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ လဂြန္းအိန္၊ အမတ္ဒိန္၊ သမိန္ဗရမ္း စသည့္သူရဲေကာင္း တုိ႔သည္လည္း သုရွင္ႏွင့္ အလြန္လုိ္္က္ဖက္သည့္ သူရဲေကာင္းမ်ားျဖစ္သည္။
http://wikimyanmar.co.cc မွကူးယူေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။
.JPG)
